Afgelopen zondag zat ik met mijn vriendin op de Groevenbeekse hei te genieten van het zachte weer. Althans, dat was de bedoeling. Maar de zitting van het stoeltje was nog niet warm of daar kwam de eerste hond al de boel verstieren. En natuurlijk de wannabee baas ook nog de stilte verstoren. ‘Moor! Hierrrrr! Moooorr, kom hier!! Moooorr! ‘ Moor had duidelijk nul ontzag voor de sukkel, stak z’n bacteriesnuit in m’n afwerende arm, toen in m’n fietstas en nog even in het haar van m’n vriendin.
Pas toen ik met m’n jas naar hem sloeg, vertrok-ie. De eigenaar mopperde nog wat tegen de haarbal, keek óns niet aan, laat staan dat er iets van verontschuldiging te ruiken was aan z’n houding.
Nou denkt u en dacht ik ook, hufters heb je overal, dus lamagaan en lekker genieten. Maar zeven keer werden we van de honden besnuffeld, zes keer bleef de bijbehorende hond slechts Hierrren en Kommhierrren, zonder enige vorm van gêne of excuus. De zevende,een leuk stel, maakte verontschuldigingen en het enig juiste gebaar, hond aan de lijn.
Honden mogen hier vrij loslopen, denken de eigenaren. Ze vergeten de voorwaarde: ‘mits ze onder appèl staan, dus onmiddellijk komen bij roepen’. Maar ja, als je amper kan lezen en je in weerwil van Paulus van de wereldse overheid niks wenst aan te trekken, dan werkt zo’n voorwaarde niet.
Gemeenteraad, neemt u alstublieft een extra voorwaarde op: Als de hond blijkt niet onder appèl te staan, gaat de eigenaar aan de lijn met hondenkoekjes in de broekzakken, net zo lang tot hij door alle andere appèlloze honden tot kletsnat toe besnuffeld en besprongen is.
Willem van Dijk
Horst