De Kadernota van anderhalve week geleden was een beste. Na 7 uur vergaderen lagen wij er af, de hersteltijd nam dan ook enige tijd in beslag. Je moet er ondertussen wel iets mee. De reflex van “negeren en door” was er enorm maar dat voelde ook niet goed. Daarom nu een evaluatie uit de losse pols. Zonder terug te lezen, en in de vorm van een column. We pakken de punten op die nog een beetje in het lijf zitten.
Ten eerste de vergadering zelf. Een Kadernota is een belangrijk stuk, het schept de kaders voor de komende tijd en daarom alleen is het van belang. Het college wil ook door en gebruikt die nota als een gids. Daarom moet hij geaccepteerd worden en daar wordt op gestuurd.
Wij vragen ons af of het zin heeft een bijeenkomst van zeven uur te houden, het ding er doorheen te jassen en er daarna nog wat van te verwachten. Iedereen is dood en het product is ter plekke vergeten. De fysieke inspanning is te groot, je hoort na drie uur niets meer. Pas in het najaar komt hij de kast uit.
Vermoedelijk bied je de samenleving meer overzicht als zo’n enorme hap in drie stukken van twee uur gehakt wordt. Lekker snel en alert vergaderen, puntje maken, mening vormen en door naar de volgende ronde. Aan het eind een evaluatieronde waarin de hoofdpunten nog eens aan de orde komen en aftikken.
De eerste twee uur zaten we live bij, op een stoeltje dat daar niet op gebouwd is en zonder aflegmoment voor je laptop. We hadden enorm te doen met de niet-woordvoerders die een eindeloze oefening van niet-in-slaap-vallen tegemoet gingen. Als de vergaderingen normaler worden hoeft dat ook niet meer.
Het toelichten van de moties, een gewoonte om naast je motie toch je punt te maken, is voor veel partijen de gelegenheid het paard nog een keer te berijden. Er wacht echt niemand meer op je, de zucht in de zaal spreekt boekdelen. We weten het, het is eerder gezegd. Mag het wat minder?
Selfies
Selfies, aka de cadeautjes die de coalitie zichzelf gaf. Zowat driekwartmiljoen ging er uit in 15 moties. Van een coalitie die zegt de hand op de knip te houden zou je enige terughoudendheid verwachten maar waar ze – nog niet bewezen maar wel in woorden – hard gaan op de begroting geven ze in bestaand beleid een bak geld uit! Dit was een langjarig unicum. “Kan wel uit de algemene reserve”. Inderdaad is er een verschil tussen incidenteel en structureel geld maar geld is geld. Je hoeft het niet uit te geven.
Bestaand beleid-geld is ook geld en de algemene reserve is niet onuitputtelijk. Nu gaat 2,5 ton naar activatie van woningbouw op Calluna. Dat beleid was er al dus daar hoef je niet zo’n duur uithangbord bij op te hangen, dat doe je alleen voor jezelf, op kosten van de gemeenschap. We begrijpen dat Dindoa een vloer nodig heeft maar moet het zo? Kan het niet zoals afgesproken in de vorm van overleg via commissies dan wel tafels?
Skatepark is ook buiten beleid (daar geldt hetzelfde voor: het hoort via het overlegmodel te gaan). Een parkeerkaart wordt erbij gestopt, en dan nog 75.000 euro voor een onderzoek of Ermelo hoger kan bouwen dan 4 verdiepingen?? Particuliere projecten vonden hun weg in moties.
EenErmelo wil zelfs de dierenweide terug maar er niet voor betalen. Dat moet een “private financier” doen. Nou succes. Geld uitgeven om je zelf een plezier te doen, zowel zakelijk als persoonlijk, wat valt ons dat tegen. € 5.000 euro weg.
ChristenUnie kwam tot verrassing met een soort startupmotie om bedrijven in de groen/duurzamindustrie van geld te voorzien. Die motie was zeldzaam slecht voorbereid. Er was geen inhoud maar hij was wél van de coalitie. Dus gaat de wethouder met hen “koffiedrinken” om het uit te werken.
Ho! Er zijn heel veel betere moties met meer inhoud weggestemd in het verleden. Maar dit waren de coalitiemoties, dus het mocht en de coalitie ging akkoord.
Het is onbehoorlijk. Je maakt normaal je inhoud en overtuigt mensen. Je hangt er een prijskaartje aan en probeert het aangenomen te krijgen. Ermelo anno 2023 doet het ouderwets: omdat je samen de meerderheid hebt is vooraf afgesproken dat al die moties het gaan halen. Zelfs met onzininhoud. Want iedereen moet aandacht krijgen?
Partijpolitiek of populisme?
De 15 moties, allemaal over de jaarrekening. In feite partijpolitiekerig achterbanbeheer, geld uitgeven om het volk te behagen. Met een meerderheid van 13 wordt de oppositie vervolgens opgehangen als klapvee. Zij kunnen niets, alles is vooraf besloten en afgehamerd. Wat als de oppositie er voortaan voor kiest de vergadering niet bij te wonen? Want nu is het een feestje van de powers that be. Sta je daar met je Spa Rood. De Raad volstoppen met 15 kant-en-klare moties voelt als ouderwets machtgebruik maar ook als eindeloze ijdelheid.
Niet heel onlogisch dat Hans van Daalen, de burgemeester, met een team gaat werken aan verbetering van de relatie onderling. De manier waarop de Kadernota via externe bureaus – die alles weten van kengetallen maar niets van Ermelo – de bezuiniging mochten vormgeven is uitermate slecht gevallen. Dat werkt door. De selfiemoties van de coalitie zetten aan de andere kant van de tafel ook nog eens kwaad bloed. Er is voor Hans meer te doen dan alleen relatieonderhoud. In het huidige proces gaan dingen mis waar Ermelo niet wijzer van wordt.
In een dorp is samenwerken en overleggen de enige manier om er goed uit te komen.
We vragen ons af of dit college zo de eindstreep gaat halen. We vragen ons ook af of de oppositie zin heeft in het spelletje. Zorgen voor elkaar doe je in samenwerking en daar was tijdens deze Kadernota geen sprake van.
Een onverwachte uitkomst. We gaan in het najaar kijken hoe de Kadernota teruggevonden wordt in de begroting.