Holtrop live

Tien seconden nadat de auto op de parkeerplaats van de Zanderij stond werd ik achterin een legervrachtwagen geladen. Had me niet echt voorbereid dus dat die vrachtwagen meer was dan alleen een vervoermiddel kwam nog niet bij me op.

Eenmaal aangekomen bij het terrein van Scoutinggroep Alexander hervond ik me tegenover een acteur in Nazi-uniform die brulde dat-ie m’n Ausweis wenste te zien. Dat gaat niet heel goed bij me dus ik negeer het geluid en vraag om aandacht voor een ander. Participerend theater zonder routeboek. Intens. Het wordt intenser.

Het terrein van de scouting weten we allemaal te vinden maar zoals zovelen was ik ook nooit binnen geweest. Het is groot! Goed verlicht met spots op bomen en struiken, her en der wachtrijen, doeken met beelden. Sfeervol.

Het boshek bij de Alexandergroep markeert de grens tussen Ermelo 2024 en Kamp Vught 1944.

Theaterwandeling Holtrop begon voor ons met dans. Twaalf meiden in kampoutfit met hoofddoek om deden een krachtige performance, zo eentje waar je buiten naar adem happend van zegt dat zij de meiden zijn die het over tien jaar gaan regelen.

Het leuke van een wandeling is dat je niets hoeft maar overal mee bezig bent. Na een praatje met de organisatie vonden we ons terug, met een koptelefoon op een bankje, kijkend naar een verhaal en een lied dat zich over drie schermen ontrolde. Silent disco 80 jaar geleden.

Hele verhalen vertellen in zo’n setting is niet te doen. De regie koos ervoor om het verhaal te reduceren tot een paar sets en de rest aan de verbeelding van de bezoeker over te laten. Dat werkt.

“Ben je daar al geweest? Moet hoor!” en zo doken wij niet-wetend de wachtrij in voor de verhoorscène. Een acteur in soldatenpak blafte iedereen de hoek in en na binnenkomst vonden we ons terug in een ruimte vol met hakenkruisvlaggen en een Duitse Feldwebel in SS uniform. Met dito grote bek. Wat ging die gast tekeer, het duurde even voor we in de gaten hadden dat wij allemaal Holtrop zijn en dat hij de verhoring doet. ‘Intens’ is inmiddels een understatement. “Bijna niet te doen” ook.

Slotscène elders met een lied en een verhaal. De deur naar vandaag, met de les die geleerd is.

Na de SS’er was het voor mij klaar, doe maar een glas wijn 🙈 Deze uitvoering zeurt nog een tijdje in mijn hoofd rond.

Buitengewoon

Buitengewoon knap gedaan door Het Pakhuis, met een groep vrienden en leveranciers van jaren her. Mensen die elkaar begrijpen. Tweeduizend kaartjes verkocht. We vroegen wie de regie had maar “dat doen we allemaal met elkaar”.

Het Pakhuis laat zien wat ze kan en maakte voelbaar hoe het museum haar plek in de samenleving heeft verworven. De dreigende bezuiniging is dan weer onderwerp van gesprek. “Zonder geld kan dit niet.” zegt Natalie Overkamp, de directeur. “Als de taakstelling van een ton er niet afgaat beginnen wij in 2027 met de sluiting.”