De voormalige vuilnisbelt De Zanderij ligt vol met rommel van jaren her. Het is ongezond, mens en dier loopt er risico. De gemeente wil het niet opruimen vanwege de kosten en zet er een slap hekje omheen. De mensen in de buurt wandelen er gewoon, zij voelen die ongezondheid niet zo. De jeugd stookt er vuur en trapt het hek om want zo gaat dat als een hek in de krant staat.
De wethouder schakelt een externe deskundige in omdat hij niet weet hoe dit op te lossen.
Het voelt suf en zo wordt er ook op gereageerd. De argumenten zijn niet sterk, natuurlijk is het balen dat je steeds een hek overeind moet zetten maar het is wel de taak die je moet uitvoeren.
Het gedrag van het gemeentebestuur rondom de voormalige vuilnisbelt valt op. Milieubewust als we inmiddels zijn verwacht je niet dat er een hek gezet wordt rond zo’n bult, eerder schreven we daar al over. Dat de wethouder geen zin heeft in het rechtop zetten van hekken voelt niet als een wijs argument.
Verplichte sanering?
De luidruchtige stilte waarbinnen het college dealt met het pijnpunt is wél opvallend, alsof ze verwachten dat er binnenkort een oekaze van de provincie komt waardoor er opgeruimd moét worden. Met het ravijnjaar in aantocht geen aanlokkelijk idee.
Door de afwachtende latent agressieve houding wordt onrust aangewakkerd, je voelt het onheil aankomen. Een moedig bestuur pakt de uitdaging op en heeft geen deskundigen nodig om een hek goed vast te zetten, er zijn voldoende aannemers in het dorp voorhanden die het met liefde doen, en sneller dan binnen twee jaar. Bovendien wil je niet dat mensen het erover gaan hebben.
De pijn zit dieper, het eerdere besluit om met de Zanderij niets te doen was niet goed en dat begint te voelen. Alles wat je aandacht geeft groeit en de omver gegooide hekken veroorzaken precies dat wat je niet wilt, aandacht.
Nadat oud-raadslid Hans van Isselmuden er in de krant over klaagt komt de wethouder verrassend alsnog in actie maar dan is er van een sterk optreden geen sprake meer. Het verhaal leidt vervolgens een eigen leven, steeds meer mensen vragen al dan niet hardop om sanering van de Zanderij.
Vox Populi meent dat een wethouder die geen hek overend kan houden geen knip voor de neus waard is. In een omgeving met nog een paar andere toxic dossiers ontstaat het beeld dat dit college niets aanpakt. Niet persé waar maar kom maar eens over die beeldvorming heen.
Dit college communiceert breed en dat zie je in Raadsvoorstellen terug. Vaak worden twee of drie alternatieven aangeboden waar de Raad over kan beslissen. Soms communiceert het College echter ingewikkeld, vooral als ze iets niet willen zoals nu met de Zanderijhekken.
Rondom het besluit om de Zanderij te omheinen was destijds al deining want uiteindelijk wil niemand de zooi van drie generaties eerder op de stoep. Tegelijkertijd wandelt de buurt er rond en laat men de hond uit maar de komende 30 jaar zicht op hekken in je voortuin vind je ook niet fijn.
Deze cognitieve dissonantie uit zich in het continue omgooien van het hekwerk. Een actie die je kunt duiden als vandalisme maar die ook gezien kan worden als een vraag om een betere oplossing.