De kadernotavergadering van afgelopen juni, we hadden het er al eerder over, legde de doelloosheid van de Ermelose politiek bloot. Geen plan, er wordt getwijfeld aan de poen en men loopt aan de leiband van EenErmelo.
Het college wil het graag goed doen maar komt met eindeloze onderzoeken en het personeel ontbreekt.
Zo gaan bouwplannen voorlopig de wachtkamer in want er moet een externe ingehuurd worden. Andere voorbeelden? Asielopvang, Markt 2.0, bouwprojecten aan de Horsterweg, Hamburgerweg, nog een keer Horsterweg. Onderwerpen komen vaak meerdere keren in een beeldvormende vergadering aan de orde, het schiet niet op. Dat het beter kan is zichtbaar.
Henry Luitjes, de gewiekste fractievoorzitter van EenErmelo, heeft in Putten naar eigen zeggen geleerd hoe het wel moet. Nu woont hij in Ermelo en zit in de Raad.
Dat ging wat snel, Henry is nog aan het wennen aan de cultuur. Vandaar dat hij Ermelo doorgaans vergelijkt met Putten en vanuit de Stentor heeft hij ook nog meegekregen dat alle vorige besturen er in Ermelo een puinhoop van maakten.
De Achterkamertjes
Luitjes is tegen achterkamertjes ‘want daar komt niets goeds van’. Alleen “gewogen overleg” is geldig. Nu hebben ze in Ermelo al een paar jaar het heldere en gewogen BOB-model (Beoordelen, Oordelen, Besluiten) en dat werkt.
Direct na de verkiezingen zei Luitjes dat het BOB-model wat hem betreft weg mag. Dat is ‘m nog niet gelukt maar hij vindt ‘het’ nog steeds niet fijn en zo fietste hij er in de Kadernotavergadering zowat een miljoen doorheen zonder dat er “gewogen” besloten werd.
Een BOB-model werkt natuurlijk alleen goed in samenwerking met andere partijen. Dat die ook wat in de melk te brokkelen hebben lijkt niet te boeien. In deze coalitie bieden CDA en CU niet veel weerstand, EE kan zijn gang gaan. Het oogt bovendien alsof iedereen doodsbang is voor de nare opmerkingen die je in het openbaar naar je hoofd krijgt, mocht je er anders over denken.
Geen overleg meer
Luitjes bepaalt. Hij helpt nu het collegiale overleg onderuit, dat wordt ook een “achterkamertje” genoemd. EenErmelo wil alleen in de Raadsvergadering praten maar het doel lijkt niet de openbaarheid van proces of bestuur, dit gaat om clickbait.
Clickbait = aandacht en scoren maar voor doelmatig beleid is een proces belangrijk, zonder is er van een goed besluit geen sprake meer. Scoren is daarbij aan Henry voorbehouden, Garretsen doet wel eens het woord maar de rest van de fractie is rustig.
Deze nieuwe politiek legt de boel lam. Een voorbeeld van zulke verlamming is de uitspraak van Peter Garretsen (EE) tijdens de beeldvorming over de verkeersafhandeling Hamburgerweg/Weth. Paulushof: “De mening van buurtbewoners is belangrijker dan het beleid van de gemeente”,
Clickbait maken is werk en dat lukt niet lekker via kleine overlegjes. Het kost blijkbaar het fractievoorzittersoverleg de kop. De lust tot scoren wordt almaar groter.
Een meelezer formuleerde het kranig: “Volgens EE moet iedereen in een glazen hokje poepen. En na afloop trekt Luitjes je alsnog het fietsenhok in om te vertellen wat hij daarvan vindt.”
Samen overleggen over waar je heen wilt, via besprekingen met een kop koffie in de hand, regelmatig vertrouwelijk beraad. Goed voor de sfeer, het levert smeerolie en inzicht, het past in de bestuurscultuur. Je kunt daar wel over klagen maar je hebt een bestuurscultuur nodig om ook maar een beetje te kunnen besturen. Culturen verander je bovendien niet met harde hand.
In het openbaar
Luitjes kan zonder, het moet openbaar. Tijdens de Kadernotavergadering zagen we vervolgens hoe zijn “openbaar” eruit ziet: ongehinderd strooide de coalitie met 14 moties die een miljoen aan waarde bij zich droegen. Besluitvorming via moties, niet via het proces, niet via het BOB-model, niet volgens de afspraken.
Wel via het CDA een sportvloer cadeau geven, er niet samen over praten. Een wonderlijk plan van CU voor iets groens aannemen dat niemand nog had ingevuld. “Dat wordt later bij een kop koffie met de wethouder wel uitgedacht”. Welke achterkamertjes zijn wel of niet goed? De Raad liet het toe.
De patstelling tussen college en Raad werd niet eerder zo zichtbaar als in de Kadernotavergadering. De continue aanval op overleg en functioneren frustreert een doelgerichte aanpak, daar krijg je de vertragende extra beeldvormende avonden van. Zulk optreden veroorzaakt dan weer onrust, en de rest valt vanzelf stil.
Deze nieuwe politiek werkt verlammend. Dat is in het nadeel van Ermelo.
Hoor je een plan? Is er een tijdlijn? In december dit, in januari dat en in november ’24 zijn we daar? Wordt er nagedacht over de toekomst vijftien jaar vanaf nu? Structuurvisie? Brengt dit College het dorp ergens heen of plakken we vier jaar pleisters? Werkt de oppositie en coalitie actief opbouwend mee? Gaan de burgemeester en de directeur aan de slag in deze impasse?
De huidige coalitie heeft nog twee effectieve jaren te gaan. Kan Ermelo verwachten dat er iets gaat gebeuren?
In januari ’23 hebben we Henry Luitjes uitgenodigd voor een etentje bij Pasquale, omdat we het oneens zijn en we benieuwd zijn naar het verhaal. De reactie zorgde er niet voor dat we de uitnodiging hebben herhaald.